XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa

Testuingurua

Betiko bizitza zoriontsura du joera gure izateak, ez baidu asetzen lur ontako uskeri-pilla geldoak.

Samiñezko pipiak jota daramagu biotza ta zerura begiratzen du intziritsu.

Esku-artean aitzen, urtzen ari zaigun bizitza maltzur onek, betikoaren miñetan uzten gaitu.

Arima eder baten gordeleku gerala jakiteak, itxaropen magalera jaurtitzen gaitu.

Siñismena datorkigu azkenik, itxaropen ori ermotzera.

Kristogan jartzen dan siñismen gartsuak, Jesus-Jainko altsuaren iturriko ura gure animetara abiarazten du, leiatsu opa dugun betiko bizitzari asiera emanaz.

Ziur gaude Jon deunak bein eta berriz esaten baitigu siñismenak betiko bizitzaren eskubidetasuna damaigula ta siñismen-ezak ago bete ortzakin uzten gaitula.

SEMEAren siñistea daukanak betiko bizitza dauka; baiña SEMEAren siñisterik ez daukanak ez du betiko bizitzarik ikusiko (Jon III, 36).

Eriotzaren atzaparretako ondakiña iruditu zitzaion Jon Ebanjeliari mundu au, Adan'en pekatu ondoren.

Jesus, berriz, edo Jesusen siñistea, eriotzaren atzaparretan bertan, bizitza ez-ilkorra ernearazten duen zerutar intza ta pekatuaren esi illuna jo ta birrintzen duan argi dizdira.

Nere itzaren aditzaille danak betiko bizia du, ta eriotzatik bizitzara aldatzen da (Jon V,24).

Gaurko egunean mundura baletor, ez luke bere irizpidea tanta batean aldatuko Jon deunak.

Ziur asko lengo Ebanjelioa eskeiñiko lioke itzez-itz gizadieri, bizitza egizko ta bakarra Kristori siñistean dagola gogoratuaz.

Aita Betikoak ere Jesus eskeintzen digu salbabide, gure izateak gogomin duan bizitza eder ortara irizteko: Au da nere Aitaren gogoa: SEMEA ikusi ta aren siñistea dutenak betiko bizitza izatea (Jon VI,40).

Ez da zeru urdiñean, ez da munduko bazter zirrikuetan beste aukerako biderik.

Eriotzaren mirabetza zapuztuaz bizitza betearen jaurerrian sartzeko, nai ta nai ez siñismen lokarria estutu bearrean gaude, Jesus-Jainkoari uste itxaropentsuakin begiratuaz.